Buurtbewoner Nadia Kasmi voelde zich eenzaam in Nederland, tot ze het heft in eigen hand nam. Nu geeft ze fietsles bij buurthuis de Tagerijn.

Dit artikel is geschreven voor de Jan Eef buurtkrant van mei 2017, en verscheen eerder online op de Jan Eef website, 29 mei 2017.

Daar is ze. Ze fietst richting Tagerijn, waar ze werkt en waar ze graag is. Drie keer per week geeft ze les aan vrouwen die willen leren fietsen. Als ik Nadia Kasmi de hand schud en in haar ogen kijk, zie ik een sterke vrouw met een eigen wil. Heel veel vrouwen in de buurt kennen haar inmiddels als fietslerares.

Vier jaar geleden is ze ermee begonnen. Ze zat bij een discussiegroep in de Tagerijn, en de fietscoördinator had toevallig gezien dat ze met de fiets was gekomen. Hij vroeg haar of ze wilde invallen voor een vrouwelijke hulpkracht die op vakantie was. Voordat ze het wist, was ze de vaste vrouwelijke fietsinstructeur geworden. Ze vond het geweldig. ‘Het is ontroerend om te zien hoe die vrouwen op een gegeven moment door de wijk fietsen. Dat ze op die manier hun vrijheid en zelfstandigheid vinden.’

Eindelijk de baas

Haar lessen gaan over meer dan alleen fietsen. De vrouwen in de groep praten overal over, en Nadia luistert graag. Dat is haar talent, vertelt ze. Ze is een soort vertrouwenspersoon geworden. ‘Soms willen ze alleen maar hun ei kwijt, maar soms hebben ze echt hulp nodig.’ Dan helpt Nadia graag. Via haar werk heeft ze een breed netwerk opgebouwd van hulpverleners en deskundigen.

Zelf leerde ze fietsen van haar man. Ze herinnert zich nog goed het zalige gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid dat het fietsen haar gaf. Het is haar missie geworden: andere vrouwen helpen om ook die vrijheid te vinden.

‘Ik zei een keer tegen een oudere vrouw dat ze moest blijven trappen. Op die manier is zij de baas over de fiets, anders is de fiets de baas over haar. Dat woord “baas” beviel haar wel. Ze zei met een tevreden glimlach dat ze voor het eerst ergens de baas over mocht zijn.’

Uit isolement

Nadia is niet altijd zo zelfstandig geweest, zegt ze. Ondanks haar goede opleiding en werkervaring in Marokko voelde ze zich de eerste jaren in Nederland heel erg geïsoleerd en buitengesloten. Ze probeerde om haar leven te veranderen, maar door omstandigheden lukte dat telkens niet. Totdat ze in 2006 langzaam zichzelf begon terug te vinden. ‘Ik moest mezelf helpen. Ik moest iets voor mezelf doen.’

Ze ging als overblijfjuf werken bij basisschool Joop Westerweel. ‘Zo heb ik Nederlands geleerd.’ Daar bleef het niet bij. Ze wilde graag weten hoe het onderwijssysteem in Nederland werkt, hoe ze haar kinderen thuis het beste kon begeleiden. Ze wilde weten wat haar kinderen op school leerden. Daarom is ze in de schoolbibliotheek samen met kinderen boeken gaan lezen en zat ze in de ouderraad van de school. Ze heeft een naaigroep en een kookgroep opgezet bij de Tagerijn, en ze adviseert nu ook vrouwen die ergens een anders een groep willen opzetten. Zo helpt ze anderen om hun dromen na te jagen en hun eigen ideeën te ontwikkelen.

Trots

Beetje bij beetje heeft ze haar zelfvertrouwen teruggevonden. ‘Als ik vrouwen zie die voor het eerst bij de fietsles komen, zie ik mezelf in ze. Ik weet nog hoe kwetsbaar ik was.’ Daardoor is elke vrouw die leert fietsen een overwinning voor haar. De vrouwen motiveren haar om door te gaan. ‘Ze geven mij heel veel energie’, benadrukt ze.

Ze is ook trots op zichzelf. Ze vertelt dat ze door wat ze doet ook een betere moeder is geworden. ‘Ik ben een sterke moeder. Mijn dochters van 17 en 13 kunnen op mij bouwen. Dat geeft hen een gevoel van veiligheid.’