Julia doet iedere week verslag over het ondertussen stadmaken. Columns waarin naar voren komt hoe er buiten organisaties aan de gemeenschap wordt gesleuteld om een socialere stad te krijgen.

Achter het centraal station zijn zebrastroken getekend die me dwars zitten. Ik kruis ze dagelijks zonder te stoppen, want ik ben een fietser. Gisteren stopte een man op scooter wél voor het zebrapad om een twijfelende man te stimuleren tot oversteken. Een nobel gebaar. Maar ik had haast en maak mijn eigen keuzes. Toen ik over het betreffende zebrapad doorreed (de oversteker keurig ontwijkend) voelde ik dat ik absoluut te ver ging. Een verontwaardigde “OH!” en dotje gas later krijg ik op m’n kop van de man op scooter. “Dat kan écht niet hoor. Dat kan je echt niet maken.” Als een nieuw soort ‘Jan Cremer’ zegt hij wat hij zeggen moet, maar stuurt ook onbedoeld naar links. Bijna was daar een ongeluk met tegenligger. Ik gaf hem gelijk, maar dat was niet genoeg. Toen heb ik toch maar zo’n mond getrokken die zegt dat het allemaal wel meevalt. Ook omdat er anders misschien echt een ongeluk zou komen weet je? “OH.” Zei hij nog eens. Mijn rijgedrag was een combinatie van goede inschatting en haast. Meestal sta ik ook aan zijn kant, maar hij overdrijft een tikje.

In Noord heb je vóór restaurant Picolino een rare voorrangssituatie. Auto’s die vanaf de pont rechts afslaan of van rechts komen mogen eerst. Maar de meeste auto’s komen van de pont en gaan rechtdoor. Dan ben ik helemaal voor niks van mijn fiets gestapt snapt u? Haaientanden en zebrapaden staan wit op zwart geschreven. Er is geen ruimte voor foutjes, want iedereen weet wat de bedoeling is. Als er geen haaientanden stonden dan waren we genoodzaakt rekening met elkaar te houden. Met knipperlichtjes of een zacht toetertje. Dan gingen we samen (of je nu automobilist, of fietser bent) anders oversteken omdat je ziet dat je tegelijk vooruit kan. Ik twijfel of ik beter op de regels moet letten, of moet vechten tegen regels omdat ze het leren samenleven ondermijnen. De man op de scooter, was ouder maar vooruitstrevend omdat hij duidelijk kiest voor het witte zebrapad, en mij aansprak op mijn slechte burgerschap.

Het verkeersplein achter het Centraal Station is een oefenspeelplaats. Mensen die zich zorgen maken om hun inschattingsvermogen kunnen daar een tijdje heen en weer steppen om te trainen. Achteromkijken is overigens ook niet makkelijk in tijden van digitalisering. Onze hoofden kunnen niet zo goed draaien door de RSI. Voor mijn gevoel kan ik steengoed fietsen, maar als we allen vinden dat we steeds roekelozer zijn, dan moet er toch ook bij mij iets veranderen. Wij, Ik, Jij.